Vechten tegen de tranen

Hoewel ik natuurlijk nog bijna 5 volle dagen heb verwacht ik dat dit mijn laatste reisverslag uit Ghana zal zijn. Ik heb in een eerder reisverslag ‘ tussenbalans’ al wat geschreven over de eerste conclusies, maar ik merk dat die conclusies iedere dag veranderen. De grote lijnen natuurlijk niet, maar details wel… Waarschijnlijk moet ik alles een paar weken laten bezinken als ik NL ben en dan heb ik een betere conclusie.
Wat ik wel zeker weet is dat ik Ghana ga missen! Afgelopen dinsdag heb ik op school getrakteerd in de klas en voor de docenten. Het was de laatste ‘lesdag’, dit hield in, op school zijn, ontbijten in de klas, slapen op je kleine tafel, tot 10.00 uur, pause, 10.30 uur terug de klas in en slapen! Tussendoor schreeuwt de docente af en toe “keep quit” “heads down”, totdat… Om 11.45 uur de docente aan een prachtige tekening begon van Jezus Christus in ‘de kribbe’ met een mooie tekst erbij… Laat ik dit verslag maar niet teveel ingaan op de kwaliteit van het onderwijs, dat heb ik al genoeg gedaan. Op woensdag en donderdag zouden we vrij zijn en op vrijdag is de opening van het nieuwe schoolgebouw! Bij mijn vertrek van school op dinsdag zei ik tot vrijdag. “Kom je morgen niet dan?” Hoewel er geen school was werden de rapporten uitgedeeld en werd er de hele ochtend gedanst. Ik ben blij dat ik naar school ben gegaan. Een uitgelaten stemming, vrolijke kinderen, deze keer niet in schoolkostuum, maar in prachtige Afrikaanse kleding of in oude kleding. Er was een DJ die muziek draaide en dansen kunnen ze. Aangezien hier niemand zich schaamt ben ik deze schaamte ook erg verloren de afgelopen maanden en zo heb ik lekker tussen de kids op de dansvloer gestaan. Aan alles voel ik dat ik afscheid aan het nemen ben. De kinderen lijken het te weten of te voelen. Ik ontvang nog meer knuffels, warmte en liefde van ze. Ik heb woensdag 18-12 een dag lang tegen m’n tranen gevochten, een paar keer op een stille plek liet ik het toe. Wat ga ik deze kindjes, de docenten, mijn spelers van de voetbal, mijn Ghanese familie en de vriendelijkheid van iedereen missen. Pfff…
“Sharing = caring”
Deze uitspraak kwam van een Uber-chauffeur. Ik zal de context van het verhaal, maar buiten beschouwing laten, want deze 18+ plus materie is niet handig om op internet te plaatsen, maar we (Bart, de taxichauffeur en ik) hadden de grootste lol. We hebben in deze Uber de maximale score ontvangen voor gastvriendelijkheid en we de Uber-chauffeur ook op 5 sterren getrakteerd + een fooitje! Maar dan terug naar die uitspraak “sharing = caring”. Ik neem dagelijks teveel water mee, zodat ik kan delen. Nu deel ik toch heel graag, maar de laatste weken stop ik stiekem extra dingen in m’n tas. Een extra flesje water, pas geleden een extra maaltijd (had ik gehad op school en ik mocht deze absoluut niet weigeren!), koekjes etc. Al die dingen ben ik aan het einde van de dag kwijt! Geld geven doe ik (bijna) niet. De extra maaltijd wilde ik brengen naar een zwerver die ik iedere dag zie, maar helaas deze dag ben ik 3 langs geweest en heb hem niet gezien. Ik heb de maaltijd (heerlijke rijst met kip), maar een aan een speller gegeven, waarvan ik zeker wist dat hij die avond geen eten zou hebben. We leven toch in een vage wereld…
Bruiloft
Ik val met m’n neus in de boter, want ik mocht ook nog een bruiloft mee maken. Van de voorbereidingen heb ik weinig meegekregen, hoewel ik 1 keer keihard in de tuin heb ik gewerkt, met 30 graden, fiew! Ik heb de bruid (mijn Ghanese) zus een paar keer gevraagd of ze zenuwachtig was, maar meer dan een geheimzinnig lachje heb ik niet ontdekt. De avond van te voren werden er ineens tenten geplaatst en kreeg ik in de gaten dat er hier morgen een huwelijk zou plaatsvinden. Wie de bruidegom is? Geen idée. Misschien Bart wel? Ik laat me verrassen. Zaterdagochtend om 8.00 uur zou het starten! Vanaf een uur of 5 hoor ik lawaai, dus ben ik maar gaan helpen. Vrolijk schilderen in de achtertuin, stoelen klaar zetten, vegen. De bruid wandelt er lekker tussendoor, in d’r pyjama en geeft nog wat aanwijzingen. Rond 9.30 uur begon het eindelijk de ceremonie. Op haar verzoek had ik Afrikaanse kleding aangetrokken. Omdat we geen informatie hadden heb ik een nichtje gevraagd naar het programma. Ze zei iets van 8.00 tot middernacht. Ik heb me dus voorbereid op het ergste. Er bleek een ceremonie van 9.30 tot ongeveer 12.00 uur in het Ghanees te zijn, met veel dans, klappen, joelen, muziek (met een DJ die in slaap gevallen was). Tussendoor gooide ze nog wat met geld en kon je bieden op flessen whiskey en andere dranken. Op het einde kwam ook de bruid en wat was ze mooi! De bruidegom liet zich ook zien, grappig, nooit gezien de afgelopen 2 en halve maand. Na de ceremonie ontvingen we een lunchpakket en zouden we ons gaan verplaatsen naar de kerk. Er waren al veel mensen vertrokken, maar onze familie nog niet. Navraag bleek dat de familie niet meeging naar de kerk, met andere woorden, middagje vrij. Wachten, wachten en wachten, hoe lang duurt zoiets? Hoe laat start het feest? Kortom, lang gewacht, in slaap gevallen (paar uurtjes geslapen, kan hier allemaal…) en toen maar voorbereiden op het feest. Of toch niet? Nee! Geen feest, morgenochtend na de kerkdienst is er een diner. Ok, haha? Heel de middag gewacht op de kerk en op het feest, de ene gemist en de ander gaat niet door. Snel een speler geappt en zijn we maar wat gaan eten, met voetbal op TV, haha…
De volgende ochtend zou er dus een ontbijt/lunch zijn? Na veel vragen mocht ik eindelijk helpen met iets klaar maken. Ik heb geholpen met de bankoe, samen met de buurvrouw/buurmeisje. Rond een uur of 13.00 gingen we in een select gezelschap aan tafel (circa 20 personen) en hebben we heerlijk gegeten, is er weer gedanst, ik kon ook wel dansen dankzij de appjes van Juul (Stevennnnnnnn, 1 – 0, Jaaaaaaa 2 – 0, Steven, hattrickje!) (voor de niet voetballers, Feyenoord won van PSV en ik ontving appjes van neefje!). Kortom het was een leuke en gezellige middag. Rond een 4, halve 5 zijn Bart en ik gevlucht naar een sportcafe om AZ van Ajax te zien winnen, helaas die wedstrijd niet gezien, maar kregen we een masterclass van dhr. K. de Bruijne (Man. City) voorgeschoteld, genieten dus!
De komende en laatste dagen staan er nog leuke dingen op het programma. Vandaag ben ik vrij, hoewel ik aan het einde van de middag nog een training moet geven. Morgen is de opening op school, waarvoor ik maandagavond om 22.00 uur nog een programmaboekje in elkaar heb ik gezet (met dank aan collega Jessica!). De show die ik zou verzorgen wordt verzorgd door externen. Simpelweg, deze kinderen kunnen zo goed dansen, ik kan hen echt niets leren. Wat kijk ik ontzettend uit naar de opening! Stiekem ben ik onwijs trots dat ik een paar maanden op deze school heb mogen helpen. Ik voel me echt onderdeel van de school! En het voelt dan ook een beetje als ‘onze’ opening. Er wordt een speciale blouse voor me gemaakt voor morgen (als die op tijd klaar is, haha…).
Voor de opening heb ik ook veel ballonnen aangeleverd om het schoolplein en de school te versieren! Met dank aan mijn buren (bedankt voor jullie berichtje, vorige verslag) en van de organisatie ‘kinderzwerfboeken’ (onwijs bedankt!).
Afgelopen week heb ik ook al mijn spullen uit Nederland op school gebracht! Veel boeken van (wederom) ‘kinderzwerfboeken’, maar ook enkele geprinte boekjes en documenten van leerkrachten van de Welle en de Comrieschool (beide toppers!). Daarnaast nog ruim 50 pennen en heb ik hier samen met Bart een winkel leeggekocht (papier, gummen, puntenslijpers, potloden etc.). Een of twee dagen later besloot Bart om ditzelfde te doen voor een oude school waar hij vrijwilligerswerk had gedaan, super tof van hem! Ik heb hem ook nog snel wat gedoneerd, zodat hij daar ook met veel spullen kan afgeven.
Oja, ik was bij m’n programma, haha. Vandaag dus vrij, morgen de opening van de school, waarschijnlijk ‘s avonds uit eten met mijn Ghanese familie, ik heb hen gevraagd om mee te gaan eten de stad. Dat is heel leuk en bijzonder voor hen! Daarna, rond middernacht schijnt er carnaval te zijn in relatie tot kerst. Ik ga toch maar even kijken… Op zaterdag ga ik weer op stap, haha (geloven jullie het nog?). Ik ga dan met Bart en alle docenten uit, waar? Geen idée. Op zondag hoop ik naar het strand te gaan met de kinderen uit m’n gastfamilie en maandag naar het resort? Ik vlieg in ieder geval ‘s avonds om 23.30 uur terug naar Brussel…
En dan?
Dan gaan we alles laten bezinken en de juiste conclusies trekken. Nu heb ik een strijd in mijn gedachten, ik ga zo snel mogelijk terug! Of, nee, ik wilde naar Afrika om mensen te helpen die het minder hebben, dus ik ben nu naar een redelijk welvarend land geweest, volgend jaar naar een ‘armer’ land, waar de schreeuw om hulp groter is? Of gaan we helpen in Lesbos? Of wordt het weer gewoon Turkije…? Eerst dus maar eens alles laten bezinken…
Hoewel ik de reisverslagen voor mezelf heb geschreven als een soort dagboek, heb ik natuurlijk jullie reacties meegekregen. Stiekem was dat toch best leuk! Bedankt voor jullie reacties en tot snel…