Na regen komt zonneschijn...

De laatste blog 'lastige periode' was wat kritisch van aard. Ik had een lastige week, of misschien twee lastige weken, maar mede dankzij de blog en de gesprekken hier bij de organisatie ging het redelijk snel daarna beter. Ik heb geaccepteerd dat er hier op een andere manier geleef word, dat er andere regels tellen en er andere gebruiken zijn. Ondanks alle goed bedoelde waarschuwingen vooraf ging ik naar Ghana toe om te helpen en 'stiekem' hoopte ik dingen te kunnen verbeteren/veranderen. Natuurlijk kun je kleine dingetjes verbeteren/veranderen, maar voor echte veranderingen is de tijd veeeeeel te kort. Bijna alle opmerkingen die ik maak tegen docenten of tegen de coach worden aangenomen, maar hun totale gedachtengoed, hun grondhouding, hun basis veranderd niet. Op het begin had ik er last van, nu nog steeds, maar ik accepteer het en dus is het minder erg.

Ik heb geprobeerd om samenvatting te schrijven van het onderwijs, zoals ik dat ervaren heb op mijn school, maar iedere keer delete ik die. Waarom? Het is moeilijk te beschrijven hoe de school in elkaar zit door het grote gebrek aan een degelijke structuur.
De kinderen komen 's ochtends tussen 7.00 en 8.30 uur op school en ontbijten in de klas. Rond 9.00 uur stellen de kinderen zich op in rijen op het schoolplein en zingen ze het volkslied, bidden ze samen en dreunen te gedragsregels op. Vervolgens is er 1 lesuur van 9.00 tot 10.00 uur. Daarna is er een pauze tot 10.30 uur en vervolgens les tot 12.30 uur. Dit klinkt allemaal zeer gestructureerd, echter het wijkt nogal eens af, haha... Vorige week waren er 3 ochtenden geen les, want de kinderen moesten het schoolplein opruimen. Probeer een voorstelling te maken, ruim 200 kinderen gaan een gebied in ter grote van 3/4 voetbalveld, wat vol ligt met bouwmaterialen, planken (met grote uitstekende spijkers), onkruid, gras etc. Eigenlijk een braakliggend stuk grond. Die 200 leerlingen stormen naar buiten en moeten dit zonder structuur opruimen. Er zijn wel docenten, maar die zitten langs de kant, de slapen in het lokaal of enkeling helpt mee. We zijn niet voor niets 3 ochtenden bezig geweest om het plein om te ruimen!

De structuur van het onderwijs en volgens mij de inhoud ook zijn heel erg mager. In een uur tijd worden er 5 rekensommen gemaakt (nee, echt niet overdreven!). Die rekensommen worden uitgelegd, gemaakt en vervolgens krijgen ze exact dezelfde rekensommen mee als huiswerk! 4 weken later is het 'revision' week (dan wordt alles dus herhaald), dan worden exact diezelfde sommen herhaald en de week erop is het examen en wat denk je? Exact dezelfde sommen. Sommige kinderen vullen het examen in zonder de vragen te lezen...
Ach, ik word er een beetje verdrietig van als ik er over schrijf, want hier is zoveel meer uit te halen... En als de kinderen niet luisteren? Dan worden ze geslagen, geslagen uit onmacht van de docent(e). Ik kijk meestal maar de andere kant op, maar de kinderen lachen er gewoon om. Ik vroeg de docente waarom ze kinderen sleog en haar reactie was, ik sla niet hard, het doet geen pijn.

Ik lees het terug en het is weer een onsamenhangend verhaal, maar de conclusie is dat hier op het gebied van onderwijs nog best wat te verbeteren valt...

Omdat ik dus geaccepteerd heb dat ik geen grote veranderingen kan doorvoeren heb ik in de weekenden maar wat gerelaxt. Ik heb mijn apen-familie opgezicht in een natuurpark op ruim 1,5 uur rijden van Accra 'Shai-Hills' en ik heb een middag verbleven in een luxe resort. Iedere dag rijd ik in een trotro langs dat resort, maar als je er eenmaal binnen bent, kom je gewoon in een 'echt' resort zoals je deze ziet in Griekenland, Spanje of Turkije (wel iets minder, maar heerlijk om een middagje te ontspannen). Het grappige was daar wel dat al die Afrikanen lekker genieten van het zwembad, maar niet kunnen zwemmen. Hoe vaak er geen afrikaan tegen me aan zwom, haha... Zelfs in het zwembad dus geen structuur, haha....

Sinds bijna 2 weken verblijft er ook een anderen vrijwilliger in 'mijn' gastgezin, Bart. Bart komt uit Utrecht! Zo kan ik dus eindelijk Nederlands kletsen, dat is wel even fijn. Bart is 18, dus ik kan gewoon mezelf zijn en hoef niet te doen alsof ik volwassen ben.

Over een kleine 2 weken vertrek ik alweer. Pfff, ik denk er wel regelmatig aan, maar eigenlijk wil ik er nog niet aan denken. Ondanks de 'puinhoop' op school ga ik dat ontzettend missen. Al die spontane knuffels, de highfives, de liefde van die kinderen... Goed, het hoort erbij zeggen ze.
De komende 12 dagen ga ik naar een bruiloft van mijn 'zusje' en de officiele opening van de school komt eraan. Ik heb mijn Afrikaanse familie uitgenodigd voor een (vroeg) kerstdiner in de stad. Dat vonden ze wel heel bijzonder, want nog nooit heeft een mannelijke vrijwilliger de hele familie mee uit gevraagd. Dit staat eind komende week op de planning. En tenslotte moet ik hier nog ff shoppen (reuze zin in natuurlijk...), hoop ik nog op een dagje strand en stiekem een bezoekje aan het heerlijke rustgevende resort!

Iedereen in Nederland; succes met de laatste loodjes van 2019, het werkjaar afronden, de kerstborrel die eraan komt, maar ondertussen ook de stress of alles wel weer op tijd geregeld zal zijn.

Ik probeer volgend weekend nog te schrijven en daarna ga ik het jullie allemaal vertellen.

Doeidoei!