Aankomst + eerste dagen

Dinsdag 1 oktober startte 1 van mijn grotere avonturen in mijn leven, haha, wat klinkt het nu al zwaar.... Maar goed, ik ben deze dag vertrokken naar Ghana. Weggebracht door mijn ouders naar Brussel, richting Accra. Na een leuk gesprek op het vliegveld met Nieuw Zeelanders (of makkelijker gezegd kiwi's) en afscheid te hebben genomen van mijn ouders begon het avontuur. Hoe verder ik richting mijn gate liep hoe minder blanke mensen ik tegenkwam. Ondanks de vertraging van 2 uur verliep alles zeer voorspoedig. In het vliegtuig moest je nog een document invullen voor je visa, maar geen idee wat ik precies moest invullen. De stewardess zei, dat het meer voor de vorm is/was. Aankomen is altijd spannend, hoe gaat het met de paspoortcontrole? Heb ik dat visa-document goed ingevuld? Hebben ze toch niet stiekem nog wat coke bij 'die witte' in m'n bagage gestopt? En nog belangrijker staat er iemand op mij te wachten?

Inderdaad, ik had iets verkeerds ingevuld en werd stront-zenuwachtig, volgens mij merkte ze dat ook. Ik heb maar wat gezegd over volunteer en dat ik zo opgehaald wordt. Ze geloofde me en ik mocht verder. Geen coke in mijn bagage (of althans, ze hebben het niet gevonden) en naar buiten. Daar liep ik langs mannetjes die waarschijnlijk in mijn bagage mogen gluren en die keken heel boos (onee, niet nog 1 dacht ik). Hij stelde een ingewikkelde vraag, maar dat is het al snel met mijn engelse taal-kennis. Nadat ik iets zeeuws terugbrabbelde zei, go on, relaxed en ging lachen... Buiten aangekomen stonden daar 150 mensen met bordjes, maar geen Jordan. Les 1; kijk niet naar de tijd, want je bent in Afrika. Na een telefoontje zei die kerel, ik ben er zo, 5 minuutjes.

Toen ik mijn begeleider daar zag werd ik gerustgesteld. Ik moest even mijn geboortedatum geven, zodat hij kon zoeken op welke dag ik ben geboren, dit bleek een woensdag te zijn (moeders, onthoud je dit?). Als je op woensdag bent geboren noemen ze je Kwaku (kwakoe). Snel een telefoontje naar huis en nu richting mijn guestfamilie! Bij mijn guestfamilie aangekomen voelde ik me binnen 5 minuten thuis. Wat een warmte en wat een liefde van deze mensen.

Laat ik ze kort voorstellen; het hoofd van de familie is mister William (hij is ongeveer 75 jaar), zijn dochter woont ook bij hem, Sheila (zij is 35) en heeft 2 kinderen, Lionel (4) en Gertrude (9). Daarnaast wonen er nog 2 nichtjes in huis; Marie (28) en Suzanna (17). Wat een gezelligheid! Lionel is very naughty en vliegt door het huis, vliegt in m'n armen, wil lezen, voetballen, fietsen, turnen en klimmen en het liefst dat allemaal tegelijk. Als ik kijk naar zijn motoriek (wat ik al snel doe), zie ik super goed ontwikkelt kind. Qua motoriek en kracht vergelijk ik hem met een kind van 8 in Nederland denk ik. Na een lekkere maaltijd en wat gesprekken ben ik vroeg m'n bed in gekropen, morgen (woensdag) is de introductiedag.

Op woensdag werd ik 's ochtends opgehaald door m'n begeleider Fynn. Met hem ben ik eerst naar het kantoor van project abroads gegaan en heeft me h.e.e.a. uitgelegd. Daarnaast kan ik op internet, ook wel fijn, voor zo'n verslaafde als ik ben. Ik kreeg bij dit gesprek veel uitleg over de trotro (vertaald ' muntjes' omdat het zo goedkoop is). De trotro is een vervoermiddel door de hele de stad en evt. ook daarbuiten. Er vliegen zoveel trotro's door Accra dat je er gek van wordt. Ik moest onhouden dat er vier belangrijke lijnen zijn (Labadi, 37, circle en ...??). Iedereen toetert er, vooral naar mij blijkbaar, want ik ben wit en dat is uniek (is me verteld). In deze miljoenenstad kwam ik aan het einde van de middag voor het eerst andere blanke mensen tegen, best apart eigenlijk...
Ondanks ik moe was van de indrukken, de stank en de smog ben ik toch nog even naar mijn voetbalclub voor de komende maanden geweest. Even gekeken, maar dit is bijzonder. Een veld, naja eigenlijk kun je het zo niet noemen. Een open ruimte tussen, vervallen huisjes, geen fatsoenlijke rechte afmetingen, omheining (nou ja, sloot ' riolering' en hoogte verschil van circa 1,5 meter tussen het hoogste en laagste punt van het veld en natuurlijk vol met stenen etc. Kortom; het trainingsveld op Kruiningen is een biljartlaken.
Na een bezoek van een uurtje en een voorstelrondje, waarbij de nodige druk op mijn schouders werd gelegd ging met de trotro en mijn begeleider naar huis. Morgen gaan we echt van start.

Donderdag;
Om 8.00 uur werd ik opgehaald door m'n begeleider en werd ik naar een basisschool gebracht. Natuurlijk super primitief, maar best leuk. Kleine klaslokalen, met circa 25 leerlingen (veel minder dan verwacht), natuurlijk in uniform en super lawaaierig. Er volgde een kort gesprek, waarna ik voorgesteld werd in alle klassen. Als ik een lokaal binnen kom, gaan alle kinderen staan en zeggen 'goodmorning Sir', ik zeg good morning how are you terug, dat lijkt me wel netjes.. I'm fine Sir and you zegt de klas in koor, i'm fine, zeg ik, vervolgens fluistert het schoolhoofd in m'n oor, dat ik moet zeggen, sit down please. Iedereen gaat zitten en de les gaat verder. Na deze introductie mag ik onder een boom aan een tafel gaan zitten met 2 andere vrijwilligers (een engelse vrouw van circa 50 en duits meisje van 20 jaar) en stuurt de juf van de 1e groep steeds een kind naar me toe. 1 uur zit ik daar met 1 leerling en met hen moet ik tellen (1 tot 100) en oefeningtjes verzinnen met tellen of soms wat rekenen en het alfabet leren. Al snel kom ik er achter dat de kinderen best willen leren, maar voornamelijk kunnen stampen, maar er niet echt bij nadenken. Het alfabet kennen ze wel, maar de betekenis van een letter, geen idee. Zet je de letters door elkaar, dan weten ze het niet meer... Er ligt hier een mooie uitdaging voor me...
Na de ochtend pikt mijn begeleider me op en gaan we richting het kantoor. Na een uurtje internetten, whatsappen etc. ga ik richting de voetbal. Een training die start om 15.00 uur zegt niet zoveel, want ze komen 1 voor 1 aangelopen. De trainer start de training en ik houd me netjes op de achtergrond, soms discussier ik wat hem en gaat hij in Ghanees coachen. Al snel heb ik in de gaten dat hij alles wat ik zeg ook direct doorgeeft aan de groep. Op een bepaald moment doen we een vorm waarbij de aanvallers een 2 tegen 1 situatie moet uitspelen. Een goede manier om dit uit te spelen is naar de verdediger toe te dribbelen (een beetje schuin) en 2e aanvaller in je rug laten kruisen op snelheid. Als de verdediger uitstapt op de lopende 2e aanvaller dan ga je zelf en versnel je met de bal, blijft de verdediger staan dan geef je de bal mee. De coach krijgt het niet uitgelegd en vraagt mij om het uit te leggen... Nou daar sta je dan, ik kan een beetje Nederlands, een beetje Zeeuws en yes en no en dan houd het een eind op. Wonder boven wonder begrijpen de spelers me (althans dat zeggen ze) en houd ik aan deze 1e vormen een goed gevoel over. Echter als de tactische training begint springen de tranen me in de ogen. 10 tegen 4 (ofzoiets) en na 2 passes wordt het spel stilgelegd. Op zich niet zo bijzonder, maar dit gaat zonder problemen 3 kwartier op deze manier. Na maximaal 3 passes ligt het spel weer stil en gaat de coach armgebaren maken en schreeuwen als een gek, WooooW! Wederom een uitdaging, hoe ga ik hiermee om? Kan ik de coach beinvloeden? Naja, dat zijn 'problemen' voor de komende maanden... Na de training vertrek ik naar m'n gastgezin. Net zoals altijd staat binnen 15 minuten mijn eten klaar. Deze mensen vliegen voor me, terwijl ik dat helemaal niet wil, maar ik moet het accepteren heb ik gelezen...

Vrijdag;
Waarschijnlijk de laatste dag dat mijn begeleider me overal naar toe brengt en ophaald en dat is maar goed ook. Zonder begeleider was ik NOOIT op de juiste plek aangekomen.
Op vrijdag zijn de kinderen en docenten anders gekleed. 2 keer een uur krijg ik een leerling, dat is niet zo bijzonder, maar dit ga ik proberen leuk te maken en te verbeteren, maar de dingen die je meemaakt op en rondom school zijn zoveel interessanter. Op vrijdag gaan alle kinderen/klassen om en om gymen. De kwaliteit van de gymles is bijzonder. 25 kinderen, dribbelen om de beurt met 1 voetbal. De intensiteit van deze gymles krijgt dus een krappe onvoldoende (haha). Maar tijdens de pauze mogen de kinderen (alleen op vrijdag) voetballen. Nou de champions league is er niets bij. Die gasten vliegen over het veld, 10 tegen 10 op 8 vierkante meter, maar voetballen kunnen ze, ongekend... Maar tijdens hun wedstrijdje komen er opeens 20-30 koeien en stieren het plein op. Dat is balen, net in de pauze, op hun voetbalmoment. De koeien moeten over het plein naar een andere locatie. De kinderen gooien wat stenen naar de koeien als ze niet snel genoeg lopen, want ze willen voetballen. Logisch!
Op een ander moment in de pauze gaat er een van de kinderen vliegeren. 100 kinderen 1 vlieger. Ik krijg tranen in mijn ogen als ik zie hoe 100 kinderen (nee, niet overdreven) achter 1 (!!) vlieger aan rennen, hard roepen, dansen en zingen en op deze manier de grootste lol beleven! Wauw! Wat kan een kind blij zijn met weinig.
Tegelijkertijd zie ik veel vechtpartijtjes op het schoolplein, ook hierover heb ik gelezen. Het is allemaal veel ruwer en de oudste is de baas. Een paar wilde ik er tussen springen, maar dat ga ik niet doen, bovendien zijn die kinderen veel sterken dan dat ik ben. Wat een kracht heb ik die gasten (handje drukken tegen een kind van 10, ik pas ervoor, want dan ligt m'n schouder uit de kom).
Na deze mooie ochtend ga ik terug met mijn begeleider, direct naar de voetbal, want we spelen een oefenwedstrijd, tegen ??? De wedstrijd zou beginnen om 14.00 uur, maar tijd is niet belangrijk, dus uiteindelijk starten we om 14.20 uur. 2 minuten voor de aftrap komt de coach aangelopen. De voorzitter en (club)scheidsrechter (dezelfde man) hadden al een opstelling gemaakt, maar de coach gooit dit om...
Tijdens de wedstrijden dwalen mijn gedachten af naar Kruiningen, Kloetinge en Wemeldinge. Welk niveau is dit? Het is natuurlijk niet te vergelijken. Tactisch is het mager, maar de techniek (mede door de slechte velden en het 5 keer per week 2 uur trainen) is zoveel beter. Ik denk ook dat gemiddelde technisch niveau misschien wel beter is dan van Kloetinge. Daarnaast zijn de spelers fysiek op en top en super ateltisch!
Uiteindelijk spelen we 1 - 1.
Na de wedstrijd komt de coach naar me toe en vraagt of dat ik de training aan -17 wil verzorgen. Geen probleem! Terwijl de coach wegloopt start ik de training, maar al snel loopt het allemaal zoveel anders dan gehoopt. Waar ik bij het 1e elftal waardering en respect voel zijn dit pubers die geen flikker uitvoeren. De training is niet leuk en niet goed en die gasten voelen dat er bij iets te halen valt. Dan voel je ook opeens die taalbarierre. Shit! Na 45 minuten hoor ik een zware stem achter mij, assistent coach Jerry. Hij scheld de spelers volledig verrot, laat ze opdrukken en neemt de training van mij over. Na circa 20 minuten komt ' de coach' terug en kijkt vreemd op. Heeft hij gevraagd of dat hij de training mag overnemen? Vraagt hij mij. Nee, dat deed hij niet, maar ik was er erg blij mee. Na een uitleg over houding en gedrag gaat hij wat lachen. Ok, dat is logisch. Het is je introductie, komende week doen we het samen en wees duidelijk, dat hebben ze nodig. Een tegenvaller die me aan het denken zet. Dit is dus een cultuurverschil. Super logisch! De JO7 van Kruiningen of het 2e elftal vliegen vol enthousiasme over het veld voor hun is het ontspanning en plezier maken, maar deze spelers moet keihard aangepakt worden, gaat mij dit lukken? In de opvoeding in Ghana is het slaan van kinderen heel normaal, schelden tegen ze ook! De opvoeding, houding en gedrag, het moeten overleven, het is gewoon een andere wereld...
Goed, dat wordt mijn 2e uitdaging van de tweede week.

Inmiddels is het zaterdag en wat moet ik dan gaan doen? Normaal gesproken is zaterdag voetbaldag, maar hier, nog geen idee. Ik heb een paar uurtjes geleden voor het eerst alleen een trotro genomen. Nou, een hele onderneming, voor mij als niet reiziger zijn dit allemaal spannende, maar leuke dingen, haha. Ik ga zo proberen de stad te verkennen, ik ben benieuwd.

Het is waarschijnlijk een beetje een chaotisch verslag, maja dat komt goed overeen met de situatie hier. Een chaotische stad, ik voel mezelf ook chaotisch, waarschijnlijk door alle indrukken, dus dat matcht goed.

Nog enkele leuke, grappige en/of bijzondere dingetjes;
- kinderen vinden het leuk om aan blanke mensen te voelen, hoe voelt dat een ' witte'? Ook vinden ze het leuk om aan je haar te voelen. Dat voelt natuurlijk ook heel anders dan kroeshaar.
- er is bijzonder veel respect voor de 'witte'. Soms stoppen er zelf auto's, zodat ik kan oversteken. Mijn begeleider vind het dan ook fijn om met mij op pad te gaan, dan hoef ik niet zo lang te wachten zegt hij.
- ondanks dat de mensen erg gastvrij zijn probeer ik 'scherp' te blijven, want iedereen denkt (en dat is natuurlijk ook wel een beetje zo in vergelijking) dat 'witte' rijk zijn en daarom willen ze wat van je of jatten ze van je, met een lach op hun gezicht. Het Duitste meisje, want ook vrijwilliger op dezelfde school is, is al 2 keer bestolen. Laat ik daar maar van leren...

Ik ga de stad verkennen en wat lezen, door de drukte bij VVK en de Nationale Sportweek op m'n werk heb ik niet alles kunnen voorbereiden. Dit weekend probeer ik de stad te verkennen, het volgende weekend hoop ik verder wat 'te reizen' (er schijnen een paar prachtige kastelen te zijn, waar vroeger slavenhandel is gedreven en er is nog een Nationaal park. Misschien kan ik daar ook wel geraken? Ondertussen hoop ik dat Kruiningen 'gewoon' van SPS wint, succes mannen!

Groetjes