Respect voor alle juffen/meesters

Inmiddels zijn we weer een week verder en een aantal ervaring rijker. Dit weekend kwam er een 2e vrijwilliger, jippie. Een meisje van 17 jaar uit Londen, maar geboren in Ghana en voor slechts 1 week! M.a.w. net niet. Wel leuk dat zij goed Ghanees en natuurlijk vloeiend Engels spreekt en het haalt een beetje drukte tussen mij en de kinderen in huis weg. Ik kon afgelopen week ook even rustig weg duiken in m'n kamer, want het is dus geen vakantie... Als ik eens een fotootje naar de familie stuur krijg ik het commentaar, je ziet er maar moe uit, pas je wel op jezelf?!

Afgelopen zaterdag had ik een relaxed-dagje gepland en wilde ik eigenlijk naar het strand, maar helaas... We hadden community-dag, dat is een dag waarop je een ander soort vrijwilligerswerk moesten doen. Uiteindelijk hebben we in ruim 2,5 uur een klaslokaal geschilderd met 3 personen. Nou, ook dit was een bijzondere ervaring. Vooraf het klaslokaal leegruimen, aanvegen of schoonmaken? Allemaal niet nodig. Schuren? Niet nodig, afplakken ook niet nodig? Je pakt verf dat knal je op de muur en als het even kan een beetje uitsmeren. Een druiper meer of meer, ook geen probleem. Ik had een vooraf-foto gemaakt en een na afloop foto. Mijn wenkbrauwen fronste enigzins. Ja, we waren erop vooruitgegaan, maar .... net zoals alles hier kon het beter. Iemand zag mijn blik en zei "everything below the sun could be better". Ik heb geprobeerd uit te leggen met m'n steenkolen Engels dat zulke mooie uitspraken in Nederland op een tegeltje geplaatst worden... Na dit harde werken en vele zweten zijn we pizza gaan eten!

Op zondag zijn we naar een kerdienst geweest. De kerkdienst startte om 07.00 uur (voor de duidelijkheid 's ochtends). Wat moest ik hier van verwachten? Het was een combinatie van gebed, zang, dans en een soort klassikale bijbel-oververhoring. Waarbij de voorganger regelmatig vragen stelde over de bijbel aan zijn toehoorders. Ondertussen waren er ook iets van 3, 4 collectes, waarbij je min of meer verplicht was je bijdrage te leveren, bijzondere constructie. Net toen ik dacht dat ik deze bijzondere, maar mooie kerkdienst overleeft had moest ik naar voren komen in de kerk, want een obronie die een kerkdienst bijwoont is bijzonder. De voorganger vroeg me wat ik in Ghana kwam doen en waar ik vandaan kwam. Na mijn antwoorden volgde er applaus, gevolgd door een gebed. Erg bijzonder!

Op maandag ga ik 's ochtends naar school en aan het einde van de middag volgt een alternatief programma, deze kregen we kookles. Nou ja, ik mocht een paar keer roeren. We hebben redred-gegeten en dat was heerlijk. Redred is een combinatie van rijst, gefrituurde plantains (een soort, grote banenen), bruine bonen en natuurlijk kip, hmmm!
Later deze week merkte ik wel dat ik minder ben gaan eten. Het eten is ok, maar de variatie is minimaal. Meestal komen de gerechten 2 of 3 keer per week terug. Regelmatig (zeker weekenden en soms vrijdag) duik ik de stad in om daar te eten...

Op de voetbal maken we behoorlijke stappen, natuurlijk blijft er een groot cultuurverschil, maar deze gasten gaan echt als de brandweer. Ze doen alles wat je zegt en iedere training gaat het iets beter. Ik zou het liefst hebben dat de competitie z.s.m. begint, maar ik betwijfel of dat die uberhaupt start. Door corruptie is de competitie stilgelegd of niet bognnen. De journalist die hier onderzoek naar heeft gedaan hebben ze overigens omgelegd. Niet om iemand bang te maken, want ik voel me hier super veilig! Ik durf te stellen dat het hier bv. veel veiliger is dan bijvoorbeeld in Amsterdam. Wel staat er een toernooi voor onder de 17 op het programma komende weken. Ik ben benieuwd...

Deze week ben ik ook begonnen met het voorlezen op school. Als de leerlingen die bij ons vrijwilligers zijn goed hun best doen eindigen we ons les (30, 45 of 60 minuten) met een stukje voorlezen. Wat ongelofelijk leuk is dat, wauw! Een simpel verhaaltje, maar je ziet de kinderen opveren, meedenken, gebaren maken. Je ziet de kinderen gewoon kind zijn, echt super! Een speciaal bedankje voor alle kinderzwerfboeken die ik mee mocht nemen, super!!!

Op school blijft het leuk, grappig en bijzonder door elkaar, maar ook gewoon af en toe super saai. Er ontbreekt gewoon structuur. We zitten met 4, 5 of 6 vrijwilligers onder een boom les te geven, maar er is eigenijk geen contact met de docenten (volgens mij een gemiste kans). Het liefst zou ik een ochtendje mee lopen om te kijken wat de kinderen nu precies in de klas doen. Hoe leren ze het alfabet aan? Hoe wordt er geteld etc.? Welke lesmethode gebruiken ze? Als je dat weet en je kunt het op dezelfde manier doen, dan maken de kinderen veel grotere stappen. Helaas ontbreekt echt de structuur. Bovendien vallen alle kinderen ongeveer in slaap. Mijn eigen analyse zegt; 1. de lesstof voor de kinderen is niet afgestemd op de leeftijd (alfabet leren voor kinderen van 4 jaar???). Laat de kinderen lekker rommelen met knippen, plakken, herkennen van kleuren, dieren, geluiden etc. En natuurlijk zichzelf sociaal ontwikkelen. 2. de kinderen slapen veel te weinig. Mijn gastgezin is een kwalitatief goed gezin, maar Lionel (4 jaar) zit tot 21.00/21.30 uur op de bank, dan valt hij daar in slaap en brengt zijn nicht hem naar bed. Dat gebeurd dagelijks zo op deze manier. Bij zijn zusje Gertrude gaat dit op dezelfde manier...

Vandaag, vrijdag 25 oktober kwam ik op school, maar er was geen les. Er was een ouder-kind-dag op school. Dat wisten we (de vrijwilligers) niet, want er is dus nauwelijk contact. Na wat fotootjes en wat gespeeld te hebben wilde ik eigenijk maar de stad in gaan. Even wat tijd voor mezelf en wat spullen kopen (extra kleding + handdoek). Voor ik vertrok liep ik nog langs de docenten en vroeg beleefd of ik nog wat voor ze kan doen. Oh natuurlijk, pas even op de kinderen van groep 1. Geen probleem zei ik. Wat heb ik daar een spijt van gehad..... RESPECT VOOR ALLE JUFFIES EN MEESTERS. Uiteindelijk stond ik ruim 2,5 uur voor de klas en moest ik onvoorbereid lesgeven aan kinderen die een beetje engels praten. Op zich is het allemaal wel te doen, als je voorbereid bent, maar ik had niets, ik herhaal niets, niets!
Ik moest plaats nemen in het nieuwe gebouw, een aukistiek die verschrikkelijk was, maar ondertussen had ik ook geen pennen, geen potloden, geen papier, totaal geen overwicht, ik wist niets van klasregels, houding en gedrag etc. Maar het belangrijkste is het cultuurverschil. Docenten mogen gillen en slaan. Als ze niet luisteren dan sla je een kind, dan luistert het wel. En anders sla je wat harder. De kinderen vinden dat niet erg, want ze zijn het gewend, maar ik ga toch geen kinderen slaan???? Na circa 20 minuten kwamen de juf binnen, vertelde de leerlingen de waarheiden, chanteerde ze met een feestje en weg was ze. Het ging 2 minuten goed... Uiteindelijk kwam de juf nogmaals binnen, deelde wat klappen uit, herstelde de orde en bracht 2 oudere leerlingen in mijn klas. Kon ik rustig oppassen/lesgeven was de gedachte, maar die kinderen kunnen dus maar 1 dingen en dat is napraten. Jordan zegt A, kids A, Jordan zegt B, de kids zeggen B. Het was fijn dat de kinderen gedurende 1 minuut iets deden wat ik zei, maar direct ging bij mij de knop om, want hier leer je niets van. Je wordt een napraatpapagaai. Maar op het moment dat je de letters door elkaar gooit en vraagt hen naar de P, dan snappen ze er niets van. Iedere keer nadat het alfabet werd opgezegd volgde de champaign-klap. Een soort vreugdesapplaus. Hoewel er enige vorm van structuur kwam, hield ik een ongelofdelijk slecht gevoel hier aan over. 1 meisje ging op de grond liggen en huilen, want ze wilde naar mama (ouders op school zorgt ook altijd voor een andere dimensie) Andere kinderen schopte en sloegen elkaar, 1 tekende met potlood op de splinternieuwe muur, kinderen aten en dronken in de klas, maar het was geen lesdag, ze hebben geen pauze gehad etc. etc. 1 leerling wilde naar de wc, ik zei ga maar, vervolgens vlogen er 10 naar buiten. Nou dat was een opluchting, het was even rustig... Na een uur was ik er klaar mee, ik ging naar de docent en wilde pen en papier voor de kinderen, want ik moest toch iets kunnen doen.

Nou ja, ik kan hier nog veel meer overschrijven, maar je moet er eigenlijk bij zijn geweest. Ik voelde me met recht de slechtste docent op aarde, maar ik had ook heel veel excuses. Rond 12.15 uur was ik nog in de klas met wat leerlingen, maar alle kinderen waren al aan het spelen op het plein. Ik ben het lokaal uitgeslopen, het plein afgelopen en gaan rennen, richting de trotro.... Ik hoor maandag wel hoe en wat en hoop dat het nieuwe gebouw er nog staat...

Nu ga ik ff eten, relaxen en naar de voetbal. Onder de 17 klaarstomen voor het toernooi.

Kruiningen 1, 2 en 3, JO18 en de hele jeugdtak, heel veel succes morgen. Ik ga Twitter (hopelijk van het strand!) weer nauwlettend volgen...