Conclusie? Nee, toch niet...

Door alle hartverwarmende reacties op mijn reisverslagen, maar ook om mijn 'eigen verhaal' af te ronden, moet ik natuurlijk een conclusie schrijven zo vlak na terugkomst in Nederland. Helaas dat gaat me zeker niet lukken. Ik heb mezelf een maand of misschien 2 maanden gegeven om alles te laten bezinken. Als ik nu een conclusie zou moeten trekken dan doe ik dat puur vanuit emotie en dat is niet verstandig...

Dan maar een kort verslag over mijn laatste week. We hadden natuurlijk de opening van het nieuwe schoolgebouw! Een week voor de opening kregen we (Bart en ik) stof om een Afrikaanse blouse van te laten maken. Om zeker te zijn dat alles goed geregeld zou worden heb ik dit aan m'n begeleider gegeven. Hij zou dit regelen met een naaister. Twee dagen en de laatste dag voor de opening nog gecheckt of alles in orde was, maar natuurlijk. Alles komt ruim op tijd af! Jaja, dacht ik nog... De avond van te voren belde ik m'n begeleider, met de vraag waar m'n kleding was. Die breng ik morgenochtend naar jullie, ik kom om 8.00 uur. Dat is te laat zei ik nog... De opening start om 8.30 uur.
Om een nog veel langer verhaal kort te maken. De opening start (toevallig?) niet om 8.30 uur volgens planning, maar om 10.00 uur (in het programmaboekje stond ook gewoon 8.30 uur) en mijn blouse kwam om 9.50 uur. Wat voelde ik mezelf opgelaten. Lang leve Afrika.

Een opening met vele lange, moeilijk te volgen toespraken, onrustige kinderen (welke kinderen kunnen 4 uur stil zitten?), afgewisseld met leuke dansshows, toneelstukjes. Oja, en wat waren de de docentes prachtig! De directrice had tegen ze gezegd, maak er werk van, wauw! Ik had tijdens de opening toch wel een trots gevoel. Het voelt toch écht als mijn school! Een smetje op de opening was dat het podium nog 2 keer instortte. De 2e keer zat de schrik er wel goed in... Het podium stortte in, de hoogwaardigheidsbekleder verloor zijn balans viel voorover over zijn katheder. Dit katheder was van glas en was dus kapot. Gelukkig geen slagaardelijk bloeding, maar een flauw lachje...

Na de opening heb ik de docenten allemaal bedankt. Hoewel ik natuurlijk al afscheid genomen had toch nog even geknuffeld. Het was niet zo emotioneel als dat ik verwacht had, misschien kwam het door de ellenlange opening?! haha. Madame Nance zei; jij bent hier zo terug, daar heb ik zo'n sterk gevoel bij! Laat ik daar nu maar niet op reageren... Na het verlaten van school kijk je nog 3 keer over je schouder. De kinderen hebben gelukkig niets in de gaten.

Bij het verlaten van het schoolplein kreeg ik nog een dikke afscheidslunch uitgedeeld. Deze wilde ik niet, maar moest ik aannemen! Meteen daarna wist ik het, deze lunch was voor een zwerver die ik iedere dag zie. Dit heb ik de laatste dagen veel gedaan, eten uitgedeeld!
De zwerver lag in een hele onnatuurlijk houding tussen 2 wegen in, die ik iedere dag passeerde en eigenlijk was ik een beetje bang voor hem... Ik heb het eten bij hem gezet en ben weggelopen. Dit heb ik later goedgemaakt...

In verschillende verslagen heb ik af en toe wat conclusies opgesomt,
maar ik merk dat deze nog steeds veranderen. Zo kwam in de laatste week pas tot de conclusie hoe arm het is/was! Ik heb dat gevoel altijd weggestopt, omdat iedereen vrolijk en vriendelijk is, maar dit zegt natuurlijk niets over of dat ze al dan niet arm zijn. Ik dacht waarschijnlijk onbewust, ze zijn zo vrolijk/vriendelijk dat ze het wel goed hebben?? Het gemak waarmee ze een maaltijd overslaan, ongekend! Voor mij een extra reden om te delen. Ik heb mijn eigen voetbalkleding en voetbalschoenen uitgedeeld, maar ook het eten. Eten heb ik uitgedeeld aan spelers waarvan ik wist dat ze geen eten hadden (die dag of die avond). Ik nam 2 spelers apart en gaf hen eten. Je moet je voorstellen, je hebt net getraind en je hebt honger en je krijgt eten aangeboden. Dat gezicht, die ogen, die dankbaarheid. In Nederland zou je aanvallen en zoveel mogelijk opeten, maar hier... Coach, er zijn nog spelers die geen eten hebben vanavond! In plaats van veel op te eten, halen ze er 3 jongens bij. Met 5 personen eten ze van een 1/2 persoonsmaaltijd. Zelfs met honger wordt er gedeeld, altijd!

Waar ik vooraf niet over nagedacht had, was het uitdelen van mijn eigen kleding. Omdat ik 'maar' 5 eigen voetbalshirts bij me had, kon ik maar heel selectief 'delen'. De coach vertrouwde ik niet, dus ik heb 2 spelers in vertrouwen genomen. Wie heeft er geen of nauwelijks trainingskleding? Ik kreeg zo 5 namen, beiden hadden ze moeite om zichzelf niet te noemen, maar ze deden het niet! Weer 5 mensen blij gemaakt.

De dag erna ben ik gaan winkelen met de juffrouw uit mijn klas, bij wijze van cadeautje. Hoewel ze maar 3 kwartier te laat kwam waren we toch snel klaar. Ik nam haar mee naar 'Art Center', pff circa 500 houten winkeltjes boven op elkaar, in ieder winkel wordt je naar binnengesleurd of krijg een een huwelijksaanzoek. Uiteindelijk kreeg ik er zelfs lol in. Onderhandelen, weglopen, teruggaan en ja, soms moet je ook negeren. Toen ik het echt beu was, heb ik mezelf voorgedaan als een Italiaan 'esparnto di contouro, esquadre 'd echave' zei ik in mijn beste Italiaans. Zo, die Ghanezen vielen stil en ik kon rustig doorlopen... Juffie vroeg, spreek je écht Italiaans, nee, zei ik, maar dat weten zei niet, hahahaha...
Nadat we een shirt, slippers en schoenen hadden gescoord voor Juffvrouw Patricia gingen we zwemmen in een resort. Daar kwam Bart en 2 andere juffen ook naar toe. Wij betalen natuurlijk, want dat is veel te duur van hen. We hadden nog gezegd, neem je zwemkleding mee. Wat bleek, ze wonen in een gebied waar het standaard 30 graden is, pal aan het water, maar zwemkleding hebben ze niet... Ze zijn het water ingegaan in 't shirt en korte broek, short? 1 juf durfde echt niet in het water, 1 ging tot maximaal 25/30 centimeter en die andere vloog gewoon het zwembad in. Je kon overal staan, maar ze waren écht bang!
's Avonds zouden we met z'n vijven uitgaan, maar ook dat viel in het water, communicatie is een blijft lastig. Wij dachten met uitgaan, wat drinken in de stad, zij dachten uit eten. Bart en ik konden niet uit eten, want wij 'moesten' thuis eten, we hadden ons immers niet afgemeld... Na overleg hebben we de dames geld gegeven, konden ze in de buurt van ons huis eten, Bart en ik vlogen naar huis, aten thuis en namen met z'n 5 een toetje... Leuk en gezellig. De dames moeten namelijk om 21.00 uur thuis zijn, iets met een avondklok...

Zondag was relaxdag op het strand en avonds uiteten met de familie. We zouden met z'n achten uit eten gaan. Sheila (de vrouw des huizes) haakte af, ze is hoogzwanger en was moe. Opa, was ook moe en ging niet mee en Marie was de week ervoor getrouwd en in geen velden of wegen te bekennen. Met andere woorden, Bart en ik ging uiteten met 3 kinderen, haha. Het was gelukkig wel gezellig! Na het eten natuurlijk een ijsje! Daarna terug naar huis en hadden we nog wat 'cadeautjes' gekocht (pot pasta, basketbalsetje, veel koekjes, kerstmuts voor iedereen, drinken etc. en natuurlijk een mooie kerstkaart. En natuurlijk een leuke kerstfoto met kerstmuts!

Dan is het alweer maandag 23 december, dag van vertrek... Tas inpakken was een makkie, ik nam 70 kilo mee naar Ghana en terug 25 kilo. Niks proppen, maar na 10 minuten pakken ben je ready. Vervolgens naar het strand met de 3 juffen en Bart! Laatste middagje relaxen op het strand. 's ochtends al stiekem een traantje gelaten.
Wonder boven wonder was ik super relaxed op het strand. We ging het water in, met z'n allen. Er waren relatief veel mensen in het water, maar eigenlijk allemaal tot maximaal heuphoogte, want zwemmen kan bijna niemand! Wat een geweldige middag op het strand en dan afscheid nemen, pffff.. Het hoort erbij zeggen...

Bij thuiskomst een berichtje van mijn begeleider. Ik pik je over 3 kwartier op... Zucht, Afrika toch?!?!?! De afspraak was 20.30 uur, maar dat werd dus last minute 19.00 uur. Because traffic... Kortom in 3 kwartier afscheid nemen van mijn gastfamilie, douchen, eten en de laatste dingen pakken... Ja, toen ik mijn koffers naar buiten reed zei Lionel, wat ga je nou doen? Ik ga weg, naar huis, naar m'n familie. Maar we moeten nog spelen, was zijn gevatte antwoord... Ja en dat was het laatste moment dat ik het droog hield... Iedereen was erg verrast (ikzelf overigens niet), want een gemiddelde Ghanees toont zijn emoties niet! En dan ben je een man die huilt...

Wat ga ik de mensen en Ghana missen. Ik geef mezelf nu een tijdje om tot rust te komen en alles op een rijtje te zetten. Wat een indrukken!

Na een prima vlucht zag ik mijn ouders weer, stiekem wel fijn en ook Julian was erbij! Na een uurtje was ik weer thuis, een mooi versiert huis, mijn neefjes, Joyce en Arno voor het raam. Een mooi beeld! Bedankt voor het speciale ontvangst...

Fysiek ben ik in Nederland, maar in gedachten nog in Ghana, het zal allemaal nog wel even duren.

Voor iedereen ook nog vanaf deze plek; fijne dagen! Bedankt voor het volgen...